Το λυπημένο δέντρο
Στην άκρη της πόλης στέκεται ένα δέντρο λυπημένο.
Με τα στερνά του φύλλα ψιθυρίζει ολημερίς
Τις αεροπλεγμένες προσευχές του.
Κι ένα μικρό παιδί κοντά στις ρίζες του
Ψάχνει το τόπι του και κλαίει.
Κρυώνει το μικρό παιδί
Και με κοφτά αναφιλητά
Τα παγωμένα φύλλα κάτω αγγίζει.
Πατέρας ακόμα δεν το ζήτησε
Και μάνα δεν έβγαλε φωνή να το καλέσει.
Όμως εγώ κοιτώ βαθύτερα και πέρα-πέρα βλέπω
Πως το μικρό παιδί είναι ο ποιητής του αύριο
Που τώρα απλώς το δέντρο αφουγκράζεται
Μαθαίνοντας τη γλώσσα και τα όνειρά του.
Δεν κλαίει για το τόπι του
Ούτε και για το κρύο απόγευμα του Δεκεμβρίου.
Κλαίει γιατί θα χρειαστούν πολλοί λυγμοί
Το μέλλον του να στήσουν.
Ηλίας Κεφάλας, Το δέντρο που έγνεθε τη βροχή και τραγουδούσε, Ροές 2010
