ΗΛΙΑΣ ΚΕΦΑΛΑΣ, ΤΟ ΛΥΠΗΜΕΝΟ ΔΕΝΤΡΟ

Το λυπημένο δέντρο

Στην άκρη της πόλης στέκεται ένα δέντρο λυπημένο.

Με τα στερνά του φύλλα ψιθυρίζει ολημερίς

Τις αεροπλεγμένες προσευχές του.

Κι ένα μικρό παιδί κοντά στις ρίζες του

Ψάχνει το τόπι του και κλαίει.

Κρυώνει το μικρό παιδί

Και με κοφτά αναφιλητά

Τα παγωμένα φύλλα κάτω αγγίζει.

Πατέρας ακόμα δεν το ζήτησε

Και μάνα δεν έβγαλε φωνή να το καλέσει.

Όμως εγώ κοιτώ βαθύτερα και πέρα-πέρα βλέπω

Πως το μικρό παιδί είναι ο ποιητής του αύριο

Που τώρα απλώς το δέντρο αφουγκράζεται

Μαθαίνοντας τη γλώσσα και τα όνειρά του.

Δεν κλαίει για το τόπι του

Ούτε και για το κρύο απόγευμα του Δεκεμβρίου.

Κλαίει γιατί θα χρειαστούν πολλοί λυγμοί

Το μέλλον του να στήσουν. 

 Ηλίας Κεφάλας, Το δέντρο που έγνεθε τη βροχή και τραγουδούσε, Ροές 2010

ΝΙΚΟΣ - ΑΛΕΞΗΣ ΑΣΛΑΝΟΓΛΟΥ, ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ ΗΛΙΚΙΑ

ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ ΗΛΙΚΙΑ

Πάντοτε δυσπιστούσα για την άνοιξη. Αυτή η ακαθόριστη

           αίσθηση
στις ανθισμένες βραγιές κι ένα ρίγος λεπτό
κι οι φωνές των παιδιών στο γήπεδο όταν το απόγευμα

          διυλίζει το φως
κι οι φίλοι μου να περιμένουν το καλοκαίρι, τι κι αν γινόταν

         αργότερα
μια θάλασσα μεσημεριού με ξέθωρο ήλιο
πετράδι δουλεμένο να φέγγει στη νύχτα. Πόλη μου αγαπημένη
πολύβουη μα ερημική, πολύκοσμη μα απρόσιτη βιτρίνα

          νεωτερισμών
ψευτίζοντας τη ζωή μας.
                                  Αυτή η θηλυκιά εποxή
στιφή, παράξενη σα γριά, με τις εύκολες συζητήσεις
την πολλή συνάφεια, τη λιγοστή κατανόηση, την απέραντη

          μοναξιά
κι ο εφιάλτης πως κάποτε θα ξυπνήσουμε μη έχοντας τίποτε

           να πούμε
ανάμεσα στα βήματα αυτά, πηγαίνουν και πάλι ξανάρχονται
κι ύστερα σβήνουν στο διάδρομο ˙ ανάβουνε το φως της σκάλας
μα δεν ακούγεται κανείς

Νίκος – Αλέξης Ασλάνογλου, Ο Δύσκολος Θάνατος